Pierwsza Miniaturka - "Gwiazdy"

Panie i Panowie, mam zaszczyt wam przedstawić Pierwszą Miniaturkę blogu "Wyjątkowa Weasley"!

Betowały Farfalee i  Vanes tak dla pewności, że nie będzie błędów ;)

Wykonały kawał świetnej roboty! :**

Ok, nie będę was dłużej trzymać! Czytajcie :)

~~~~~~~~~~

Hogwart, czerwiec roku 2014.

Koniec szóstego roku nauki dla Rose Weasley.

Szczupła postać leżała na plecach. Wpatrywała się w gwiazdy i zastanawiała się, dlaczego jeszcze nie znalazła miłości.

Coś ze mną jest nie tak? Jestem za chuda? To prawda.. trochę przypominam kościotrup, ale nie widać tego pod ubraniami... A może to dlatego, że jestem ruda?

Nagle niebo nad dziewczyną przecięła na skos przepiękna kometa.

Chciałabym znaleźć tę jedną jedyną miłość, która jest odwzajemniona, trwa całe życie i jest tak piękna, że zapiera dech w piersiach - pomyślała zrezygnowana. Po czym wstała i skierowała się w stronę średniowiecznego zamku.

†

O świcie obudziły ją złote promienie słońca. Smutek wypełnił ją po kilku sekundach, bo uświadomiła sobie, że dziś jest ostatni dzień, kiedy budzi się w tym zamku. Jutro będzie musiała spać na twardym posłaniu u siebie w domu. Wstała powoli i skierowała się w stronę łazienki, włócząc za sobą nogi. Ubrała się szybko i skończyła pakować, obudziła swoją najlepszą przyjaciółkę, szturchając ją w ramię i zeszła na śniadanie, z którego tak naprawdę składał się jeden tost i szklanka z sokiem dyniowym.

W pewnym momencie Clary dołączyła do niej.

- Oj, weź nie smutaj, Ruda. To tylko dwai pół miesiąca - rzekła tącając ją łokciem.

- Aż - szepnęła niebieskooka, odwracając się do przyjaciółki. Zawsze jej trochę zazdrościła wyglądu, chociaż dobrze wiedziała, że też jest ładna. - Ładna sukienka, C. Czy to nie moja przypadkiem?

- Możliwe – powiedziała, uśmiechając się,- Twoja bransoletka też jest niezła, czy to nie moja przypadkiem?

- Możliwe - odpowiedziała Rose z uśmiechem.

- Zjadłaś śniadanie, Rudzielcu? Bo zaraz spóźnimy się na pociąg...

- Tym razem też siedzisz z Alem, zdrajczynio? - zapytała, wstając od stołu.

- No myślałam, że ktoś z twoim IQ nie zadaje tak głupie pytania, słonko - odpowiedziała brunetka ze śmiechem.

- To chyba oznacza tak....

I tak dwie dziewczyny, jedna z rudymi włosami a druga z czarnymi, skierowały się w stronę Hogsmeade, aby złapać pociąg, który zapoczątkuje serię wydarzeń mające ogromny wpływ na ich dotychczasowe życie.

 ‡ 

Na stacji Clary zniknęła w morzu ludzi i Rosie, jak tylko znalazła się w pociągu, zaczęła szukać wolnego przedziału. Nagle ktoś złapał ją za rękę i wciągnął do przedziału, po czym zatkał usta ręką. Zobaczyła przed sobą zielone oczy.

- Słuchaj, ruda, tylko się nie drzyj, ok? - szepnął chłopak, po czym ją puścił i się odsunął.

- Czego chcesz, Malfoy? - zapytała zła dziewczyna. Nie przepadała za Scorpiusem, zwłaszcza kiedy jej ubliżał.

Chłopak wyglądał źle, blady, z podkrążonymi oczami.

Rosie słyszała, że jego matka umarła kilka miesięcy temu, do tej pory nie wie, jak ona by się czuła w jego sytuacji, chociaż rozmyślała o tym każdego wieczoru przed zaśnięciem.

-No wiesz, przydałaby mi się mała pomoc. Lucy ciągle mnie szuka, a ja nie chcę jej widzieć, więc byłoby miło, gdybyś coś zrobiła z przedziałem...

- Czemu ja? - spytała, siadając.

- Ja ostatnio nie mam pomysłów, a ty jesteś mądra. Czy nie dostałaś ze wszystkich przedmiotów Wybitny w tym roku?

- Nie – odpowiedziała szczerze, przyglądając mu się z zainteresowaniem. – Zawaliłam wróżbiarstwo.

- Wróżbiarstwo to nie przedmiot. Ja na przykład traktuję to jako pauza pomiędzy lekcjami - stwierdził z uśmiechem.

- I co? Zdajesz egzaminy, wmawiając Trelawney za każdym razem, że widzisz ponuraka? - spytała z ironią.

- Żebyś wiedziała.

Po chwili patrzenia w oczy oboje wybuchnęli niepohamowanym śmiechem.

Nagle ruda zrobiła dziwny ruch różdżką, którą wyjęła niepostrzeżenie.

- Proszę, teraz ta jędza nie będzie ci przeszkadzać – powiedziała zadowolona.- Ale ja też już nie wyjdę.

- Przeżyję to - odpowiedział z uśmiechem.

Zaczęli rozmawiać, śmiejąc się, przekomarzając się jeden z drugim i dyskutować. Zamknięci w tym przedziale odkryli, że mają ze sobą wiele wspólnego i pod koniec podróży Malfoy musiał przyznać, że Ruda nie jest wcale taka nudna jak myślał. Teraz w jego głowie obraz Rosie zmienił się diametralnie. Zaczął dostrzegać jej atuty i urodę. Nie tylko Scorpius zmienił pogląd na temat towarzysz podróży. Rosie odkryła, że blondyn jest inteligentny, błyskotliwy i zabawny.

Czas leciał im szybko i, zanim się zorientowali, byli już w Londynie.

- Tak szybko?- powiedziała ruda z nutką smutku.

- Niestety- rzekł blondyn, wstając. – Może się spotkamy w wakacje?- spytał niepewnie.

- Chętnie! - odpowiedziała dziewczyna z uśmiechem. – Napisz, to się umówimy – dodała, wstając i kierując się w stronę drzwi.

- Rose? - zawołał, idąc w jej stronę.

- Tak? - zapytała, odwracając się.

- Dziękuję - szepnął chłopak, po czym pocałował ją w policzek. Zaskoczona dziewczyna zarumieniła się uroczo i uśmiechając się, powiedziała – Nie ma za co, Score. Widzimy się niedługo – dodała, wychodząc.

Malfoy stał jeszcze kilka minut w przedziale, patrząc w stronę drzwi nieobecnym wzrokiem. Aż w końcu się uśmiechnął.

- O tak , Rosie. Nawet nie masz pojęcia, jak szybko się zobaczymy.

†

Minął tydzień, od kiedy Rose opuściła Hogwart i zobaczyła po raz ostatni Malfoya. Nie mogła przestać o nim myśleć. Śnił jej się w nocy, a kiedy tylko mignęła jej jakaś blond czupryna na ulicy, od razu się odwracała i z nadzieją myślała „Czy to Score?”.

Ale oczywiście to nie był on.

Wreszcie w drugą środę po opuszczeniu szkoły w oknie jej pokoju pokazała się mała czarna sówka z listem.

Szybko sięgnęła po zwitek pergaminu i nakarmiła zwierzątko ciastkiem.

Rose,

Bądź jutro nad jeziorem koło twojego domu o dwudziestej.

Nie spóźnij się, mam dla Ciebie niespodziankę.

Scorpius M.

Dziewczyna była przeszczęśliwa.

Na drugi dzień Rosie cały czas rozmyślała nad tym co założyć. W końcu wybrała ubrania i zaczęła czytać książkę, aby czas szybciej zleciał. Jednak nie mogła się skupić, co chwilę zerkała na zegarek z nadzieją, że jest już czas spotkania. Po pewnym czasie zasnęła. Obudziła się o dziewiętnastej. Szybko wstała i zaczęła się przygotowywać. Kiedy już była gotowa, wyszła z domu i ruszyła w stronę lasu. Czekał ją jeszcze piętnastominutowy marsz. W czasie, kiedy szła piękną leśną drogą, rozmyślała o tym Malfoyu. Bardzo się zmienił, od kiedy został sam z ojcem. Przestał zadawać się z uczniami domu węża, poruszał się w pojedynce po zamku, można go było spotkać spacerującego po korytarzu o późnej porze. Nie dokuczał już słabszym i nie ubliżał mugolakom. Śmierć matki naprawdę odcisnęła piętno na jego osobie.
Wreszcie Rosie doszła do jeziora. Spokojna tafla wody odbijała pięknie światła wszystkich gwiazd, a drzewa szumiały spokojnie poruszone wiatrem.
Nagle ktoś zasłonił jej oczy. Uśmiechnęła się delikatnie i dotknęła delikatnie zimne ręce aby je zabrać. Po czym się odwróciła i stanęła twarzą w twarz z uśmiechniętymi zielonymi oczami.
-Cześć – szepnęła.
-Cześć, Rosie- odszepnął.
-Spóźniłam się?
-Nie, jesteś wcześniej- powiedział, trochę odsuwając się od niej.
-Widzisz? Była strasznie ciekawa co za prezent dla mnie przygotowałeś – rzekła, uśmiechając się i zaczynając iść w stronę jeziora.
-No to masz pecha, bo dostaniesz go dopiero na koniec.
-Ty potworze! Ciekawość zżera mnie od środka a ty mnie tak męczysz? - odpowiedziała, udając oburzoną. Chłopak zaśmiał się na widok, jej miny i wziąwszy ją za rękę, zaczęli spacerować brzegiem jeziora. Przez wiele godzin rozmawiali o wszystkim i o niczym, aż w końcu Rosie szeroko ziewnęła.
-Komuś się nudzi - powiedział z uśmiechem.
-Nie! Nie o to chodzi. Po prostu zachciało mi się spać- zaprzeczyła Ruda.
-Nie dziwne, już wpół do czwartej - powiedział blondyn, patrząc na zegarek.
-Tak późno już?
-Najwyraźniej Za godzinę zacznie świtać. Idź już do domu, ja się teleportuję - rzekł chłopak, wstając.
-Czekaj, czekaj! A niespodzianka?! - zapytała Weasley, też wstając.
-Ach, no tak, zapomniałem - odpowiedział, dziwnie na nią patrząc – Zamknij oczy i nie otwieraj!
Dziewczyna posłusznie zamknęła niebieskie oczka. I czekała. Spodziewała się bransoletki, może kwiatuszka, ale to co dostała, zaparło jej dech w piersiach.
Poczuła delikatnie dotknięcie na ustach, otworzyła oczy i zobaczyła zielone oczy Malfoya tuż przed swoimi. Oddała pocałunek i poczuła się, jakby latała.
Unosiła się wysoko nad chmurami, pomiędzy gwiazdami.
-Chyba znalazłem to, co szukałem od tak dawna - szepnął Scorpius
-Co to takiego? - szepnęła otumaniona Rose.
-Miłość, głuptasie, prosiłem o nią gwiazdy.

† 7 lat później †

-Stella! Kochanie, jesteś gotowa jechać do babci Miony?
-Idę! Mamusiu! - krzyknęła czteroletnia blond włosa dziewczynka.
-A gdzie masz płaszczyk, kochanie? - zapytała Rosie.
-Nie mogę go snaleść, Mamusiu... - powiedziała, rozglądając się
-Rose? Wiesz gdzie jest kurteczka Mikiego?!- krzyknął Score z góry.
-Niebieska szafka góra i w lewo!- odkrzyknęła rudowłosa.
-Dzięki, kochanie!
- Ok, księżniczko, włożę ci kurteczkę niebieską, a płaszczyk znajdziemy później, ok? Powiedz mi, wczoraj mówiłaś, że zrobiłaś dziadziusiowi rysunek, włożyłaś go do torby?
-Tak! Wies co na nim narysowałam? Całą nasą rodzinkę!- wykrzyknęła mała.
-No to musi być piękny rysunek! - odpowiedziała z uśmiechem.
-Zawołaj tatusia i braciszka, żeby już zeszli na dół.
-Nie trzeba nas wołać. już schodzimy, nieprawda rudzielcu?- rzekł Scorpius, schodząc ' z prawie trzyletnim chłopczykiem na rękach, który był jego mniejszą kopią z wyjątkiem rudych włosów.
-Mamo, wies , ze tatuś tał mi potszymać jego rósdżkę? - zawołał szczęśliwy najmłodszy członek rodziny.
-Naprawdę? Stłukłeś coś tym razem, słonko?- zapytała Rosie, przyglądając się podejrzliwie mężowi.
-Jeśli nie liczyć tego okropnego wazonu od mojej babci, to nie – odpowiedział ze śmiechem mężczyzna.
-Score! Wiesz, że pyta się niego za każdym razem, kiedy przychodzi!
-Nie stresuj się, skarbie! Już go naprawiłem! - powiedział, znów śmiejąc się z reakcji żony. Dobrze wiedział, że jeśli chodzi o jego rodzinę, zawsze chciała wypaść jak najlepiej, bo gdzieś w środku zawsze czuła , że oni myślą, iż nie jest wystarczająca dobra dla ich syna. Natomiast rodzice Rose zaakceptowali w pełni Scora i pomimo początkowej niechęci, teraz mieli ze sobą bardzo dobre kontakty.
-Ok, rodzinko! Czas jechać! - zawołała głowa rodziny, która, specjalnie, żeby zaimponować żonie i jej rodzinie zrobił prawo jazdy trzy lata temu.
Stanęli razem przed drzwiami ich wymarzonego domu z dwojgiem wspaniałych dzieci i 3 trzecim w drodze, i spojrzeli na siebie uśmiechnięci i pełni radości.
-Kocham cię,wiesz? - zapytała ruda, głaszcząc się po jeszcze ledwie widocznym brzuszku.
-Wiem. Ja ciebie też. I to wszystko dzięki gwiazdom.

~~~~~~~~

I jak wrażenia moi drodzy? :)

Komentować komentować ! i dajcie linki do waszych opowiada bo wiecie że strasznie długo mnie tu nie było ;c co poskutkowało brakami w waszych opowieściach, które muszę koniecznie nadrobić :)

Dziękuję za odpowiedzi w ankietach :) były bardzo pomocne :)

Ok, idę pisać rozdział do bloga o Sherlocku xd 

Trzymka ! <3

~Acruxia

Historia-z-sherlockiem-holmsem.blogspot.com :)